Pan Zbyszek raczył poprosić koleżanki i kolegów z trybunału o rozstrzygnięcie dylematu, czy człowiek może być Polakiem, czy też - na odwrót - Polak może być człowiekiem?
Z odpowiedzi stosownej a niezwłocznej wywiedziona zostanie nadrzędność praw (i obowiązków!) Polaka nad prawami człowieka.
Każdy Polak chętnie oddałby na rządowy Ład i tysiąc złotych.
Byle sąsiadowi zabrali dwa.
Oto - powoli i w bólach - rodzi się ponadpartyjny konsens, co do tego, że reformy sądownictwa jednak nie okazały się sukcesem.
Opozycja, miękka z charakteru, wciąż twierdzi, iż sprawy zaszły za daleko.
Tymczasem prawdziwy Polak źródła problemów upatrywać musi gdzie indziej: po prostu zbyt niski procent sędziów został publicznie rozstrzelany.
Jednym z najcięższych powikłań poszczepiennych może okazać się agresywny rodak przed przychodnią.
Nie możemy wszyscy przesiąść się na rowery, bo tyle doskonałych miejsc parkingowych w całym mieście po prostu nie może się zmarnować!
Żyje sobie człowiek rodzinny życiem pobożnym a skromnym, prowadząc w cichym zaułku hotelik na godziny, aż tu nagle...
Na potrzeby Hollywoodu trzeba będzie tylko nieco wygładzić fizjognomie protagonistów.
A na cześć bohatera, który zrepolonizuje wrogie jankeskie media, wokół Grobu Nieznanego Żołnierza odbuduje się Pałac Suski.
Gdyby i piłkarzy - wzorem pływaków - ściągać do kraju jeszcze przed mistrzowskimi zawodami, wstydu było by mniej, a tematów dla prasy tyle samo.
Tylko ten ślad węglowy...
A może wyjście kompromisowe: to rząd podaje się do dymisji, by ocalić honor tych, którzy benefity biorą, choć władzy nie popierają?
Chętnie dokupimy w Ameryce kilkaset czołgów bez przetargu, żeby sojusznikowi było potem głupio się nas czepiać za jakieś tam wartości niebędące dolarami.
A gdyby model owej transakcji nadal pozostawał dla kogoś niejasny, sprawę chętnie w słowach prostych a mocnych wytłumaczy profesor-marszałek, pierwszy dyplomata-damski bokser, dawniejszy pacyfista o przydomku Pies.
Koncepcja miasta inteligentnego to jedynie technokratyczna utopia.
Niezależnie od stopnia zaawansowania, myśląca infrastruktura nie ma żadnych szans w zderzeniu z żywiołem ludzkiej bezmyślności.
Faktycznie trochę popadało, ale jakich słów użyjemy, kiedy na miejsce w komplecie dotrą właściwi czterej jeźdźcy?
Naprawdę chyba już czas, by wojnom trybunałów nadać jakąś bardziej przystępną formułę: składy odmłodzić, roznegliżować, odurzyć i wpuścić do klatki - dla lepszego efektu - wysmarowanej oliwą.
Nie dość, że szeroka publika wreszcie kibicowałaby ulubionym rozstrzygnięciom, to jeszcze przecież pieniądz z transmisji strumieniowej w internecie niebanalny.
Czy naprawdę musieli zdejmować swoje srebrne medale od razu w trakcie dekoracji?
Czy nie mógł wyjść do nich Prezes Anglii z kwiatami, by jednym słowem (i ucałowaniem w rączkę) przemianować tę porażkę w sukces spektakularny na miarę 1 do 27?
Pozostaje nadzieja, że jedną z cnót niewieścich spisanych w podręcznikach okaże się pobłażanie dla arogancji i głupoty.
Inaczej niewielu mężczyzn czy ministrów miałoby szansę na rozmnożenie.
Miliarderowi dawniejszemu wystarczał bunkier na którejś z mniejszych wysp Nowej Zelandii.
Obecnie w modzie jest już raczej azyl na Marsie, lub - na przeczekanie - stacja orbitalna.
Czyżby zagrożenia stały się poważniejsze?
Wtłoczono ludziom do głowy koncepcję szczęścia, więc teraz oczekują nie wiadomo czego.
Co oczywiście czyni ich strasznie nieszczęśliwymi.
Przede wszystkim oglądanie telewizji jest niezdrowe. Zaś telewizji informacyjnej w większych dawkach - również bardzo nieprzyjemne.
Państwo winno więc nieświadomych przed nim chronić. Jak przed cukrem i heroiną.
Jeżeli Polacy zbudują sobie w Kaliningradzie radziecką elektrownię atomową, to jest przynajmniej szansa na solidny i trzymający w napięciu serial katastroficzny.
Który z czasem zrealizują dla nas wszystkich... Anglicy.
I znów umęczony naród będzie musiał poświęcić ileś tam minut na ustalenie, czy pewne nazwisko rymuje się ze słowem "mózg", czy też z zupełnie inną częścią ciała.
Intuicja okazała się słuszna, choć chrześcijańskim zdobywcom zabrakło konsekwencji, by tubylców wyplenić do końca.
Teraz zaś, dziesiątki i setki lat później, konsekwencje owego zaniechania okazują się tragiczne - niewypalona żywym ogniem dzikość serc każe Indianom podpalać kościoły i profanować pomniki świętego Polaka!
Słuszna intuicja rządzących, by powiązać szczepienia z żyłką narodu do gier hazardowych, może okazać się niewystarczająca.
Pewnie dopiero gdyby dorzucić jakieś wsparcie dla patologicznego pijaństwa i domowej przemocy, kolejki do przychodni pojawiłyby się nawet na najbardziej zatwardziałym Podhalu.
Życie to ekstremalnie prosta gra.
Próg wejścia jest śmiesznie niski, a żeby faktycznie odpaść ze stawki trzeba się starać nieraz przez sto lat.
Przy tym miliardy różnych strategii - w większości wcale nie bazujących na błyskotliwej inteligencji - mogą okazać się w miarę skuteczne.
Co prawda sam cel rozgrywki oraz kryteria zwycięstwa wciąż pozostają niejasne, ale póki piłka w grze...
Nazwijmy rzecz szczerze: hucznie obchodzony w pewnych kręgach dzień psa nie jest w istocie niczym więcej, jak dniem sukinsyna.
W rosnącej histerii media relacjonują niewydarzoną i wciąż niemogącą się wydarzyć historię pewnego powrotu.
Jeśli doń dojdzie, nie pozostanie już nic do dodania; jeśli zaś nie - wyjdzie na to, że znów udało się nam zabić trochę czasu przy rozrywce wątpliwej jakości.
